„Widok" z pozoru brzmi neutralnie. Jest lub zjawia się przed oczami, gdziekolwiek się zwrócą, niekiedy wymaga jedynie skupienia uwagi. W pierwszym znaczeniu definicji podanej w Uniwersalnym słowniku języka polskiego (2003, t. 4, s. 415) łączy się ze sobą „widziana przestrzeń" i „krajobraz", w drugim – „obraz, wygląd czyjś lub czegoś" z „widzeniem kogoś lub czegoś". Przywoływane są także użycia metaforyczne („mieć widoki na coś") lub wskazujące na celowe działania związane z widzeniem („wystawić coś na widok", „punkt widokowy"). Ten normatywny zapis ujawnia zatem splot charakterystyczny dla myślenia o praktykach wizualnych: złudzenie bezwiednego widzenia nakłada się na widzenie rozumiane jako aktywność, świadoma praktyka patrzenia; „widok" jako przestrzeń obejmowana wzrokiem, spotyka się z „obrazem" opisującym przestrzeń wyróżnioną ramą i obarczoną „różnicą ikoniczną", czyli naddatkiem znaczenia; „widok" jako niezdefiniowany dystans, dopełniany jest przez „widok", którego elementem sami możemy się stać; „widok" jako ustanawiane za pomocą wzroku miejsce skupienia w każdej chwili zmienić się może w przestrzeń błądzenia i nieostrości.